Η ινσουλίνη, χορηγείται συνήθως στους διαβητικούς για να βοηθήσει στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, το φάρμακο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό στο να βοηθήσει τους bodybuilders να ενισχύσουν τη μυϊκή τους μάζα.
Μύθοι και αλήθειες
Όταν υπάρχει υπερβολική ποσότητα σακχάρου (γλυκόζης) στο αίμα, το σώμα θα το ρυθμίσει προκαλώντας το πάγκρεας να παράγει ινσουλίνη. Στη συνέχεια, η ινσουλίνη θα μειώσει το επίπεδο γλυκόζης απορροφώντας το στο σώμα. Αυτό είναι κάτι που είναι απαραίτητο, δεδομένου ότι η υπερβολική γλυκόζη στο αίμα μπορεί να είναι τοξική. Το σώμα μπορεί επίσης να αποδώσει ινσουλίνη εάν ανιχνευθεί υπερβολική ποσότητα πρωτεΐνης στο αίμα.
Οι υψηλές απαιτήσεις για παραγωγή και έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα (beta cells)υπό συνθήκες ινσουλινοαντοχής μπορούν να οδηγήσουν στην διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ παραγωγής και έκκρισης ινσουλίνης με αποτέλεσμα την εξάντληση των αποθεμάτων της άμεσα εκκρινόμενης ινσουλίνης.
Το σηματοδοτικό μονοπάτι της ινσουλίνης ξεκινάει με την πρόσδεση της ινσουλίνης στον υποδοχέα της, IR προκαλώντας την αυτο-φωσφορυλίωση και ενεργοποίησή του.
Η πρωτεΐνη mTOR εμπλέκεται στη ρύθμιση της κυτταρικής ανάπτυξης, πολλαπλασιασμού, κινητικότητας, επιβίωσης, μεταγραφής και πρωτεϊνοσύνθεσης. Η ρύθμιση της πρωτεϊνοσύνθεσης επιτυγχάνεται μέσω ενσωμάτωσης μηνυμάτων θρεπτικών παραγόντων όπως αμινοξέα και αναπτυξιακών παραγόντων και ορμονών όπως η ινσουλίνη.
Ινσουλίνη παραγωγή
Η ανάγκη για χρήση οδήγησε σε εμπορικές μορφές ινσουλίνης που προέρχονται από τα βοοειδή και τους χοίρους με αποτέλεσμα να αρχίσει να αναπτύσσεται παραγωγικά απο το 1963, όμως καμία από αυτές δεν ήταν πανομοιότυπη με την ανθρώπινη ινσουλίνη. [quote]πολλοί bodybuilders την χρησιμοποιούν για μυϊκή ανάπτυξη![/quote]
Η ινσουλίνη που προέρχεται από βοοειδή (βόειο πάγκρεας) διαφέρει από την ανθρώπινη ινσουλίνη κατά τρία αμινοξέα, και του χοίρου διαφέρει κατά ένα αμινοξύ. Αυτές οι διαφορές στη δομή είναι ανιχνεύσιμες από το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να προκαλούνται αλλεργικές αντιδράσεις ή απόρριψη της ινσουλίνης. Από τότε έχουν αναπτυχθεί συνθετικές μορφές ανθρώπινης ινσουλίνης (βιοτεχνολογικές μεθόδους ) με στόχο να αντιμετωπιστεί ο διαβήτης ως πάθηση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σήμερα ως μια και μοναδική θεραπεία διότι πολλοί bodybuilders την χρησιμοποιούν για μυϊκή ανάπτυξη!
Αυτό το έργο οδεύει σε δραματικό μονοπάτι, διότι προκαλεί την ινσουλινοαντοχή των περιφερικών ιστών, (και διαβήτη τύπου 2) που χαρακτηρίζεται και από δυσλειτουργία των παγκρεατικών β-κυττάρων η οποία εμφανίζεται νωρίς και προηγείται της υπεργλυκαιμίας. Προβλήματα από την υπερβολική ποσότητα ινσουλίνης μπορεί επίσης να οδηγήσει σε μια σειρά από συμπτώματα που ονομάζονται Μεταβολικό Σύνδρομο. Αυτά τα συμπτώματα περιλαμβάνουν, την υψηλή αρτηριακή πίεση, τα αυξημένα επίπεδα τριγλυκεριδίων, τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης και τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα [quote]Σήμερα οι bodybuilders θέλουν να γίνουν μεγαλύτεροι από ποτέ, και για αυτό καταναλώνουν ημερησίως πολλά γεύματα, πρωτεϊνών και υδατανθράκων, χρησιμοποιώντας παράλληλα ινσουλίνη[/quote]
Η ινσουλίνη και η γλυκαγόνη (glucagon) είναι πολυπεπτιδικές ορμόνες οι οποίες εκκρίνονται απ’ ευθείας στην κυκλοφορία του αίματος από το πάγκρεας. Η ινσουλίνη απελευθερώνεται από το πάγκρεας όταν καταναλώνονται υδατάνθρακες ή πρωτεΐνες. Η ινσουλίνη εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος και οδεύει σε διαφορετικούς ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του μυϊκού ιστού.
Εκεί η ινσουλίνη “ανοίγει” τους υποδοχείς στα μυϊκά κύτταρα. Αυτό επιτρέπει στη γλυκόζη, τα αμινοξέα, την κρεατίνη και άλλα θρεπτικά συστατικά να εισέλθουν στους μυς, πράγμα που βοηθά στην ενίσχυση της αποκατάστασης και ανάπτυξης των μυών. Επίσης η ινσουλίνη διευκολύνει την πρόσληψη αμινοξέων για σχηματισμό πρωτεϊνών, ενώ η έλλειψή της οδηγεί σε κατανάλωση και αλλοίωση των ενδοκυτταρικών πρωτεϊνών.
Σήμερα οι bodybuilders θέλουν να γίνουν μεγαλύτεροι από ποτέ, και για αυτό καταναλώνουν ημερησίως πολλά γεύματα, πρωτεϊνών και υδατανθράκων, χρησιμοποιώντας παράλληλα ινσουλίνη, εμποτίζοντας την ινσουλίνη με ενέσεις στο σώμα τους συχνά μέσα στο 24ωρο. Αυτό σημαίνει ότι οι bodybuilders έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν πολύ περισσότερη πρωτεΐνη από ένα φυσιολογικό άτομο και θα χρησιμοποιήσουν την ινσουλίνη πριν από ένα γεύμα για να αυξήσουν τον αναβολισμό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καθημερινό ρίσκο διότι η απρόσεκτη χρήση θα μπορούσε να προκαλέσει μια πτώση στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα που θα μπορούσαν να επιφέρουν στον bodybuilder σε κώμα, ή ακόμα και να προκληθεί ο θάνατος.
Η κλασική σηματοδότηση ινσουλίνης λαμβάνει χώρα σε κύτταρα των περιφερικών ιστών, όπου η κύρια λειτουργία της είναι η απομάκρυνση της γλυκόζης από την κυκλοφορία του αίματος μέσω εισαγωγής στης στα κύτταρα με σκοπό τον μεταβολισμό της. Ταυτόχρονα, με τον μεταβολισμό των υδατανθράκων, των λιπιδίων και των πρωτεϊνών, τα σηματοδοτικά μονοπάτια της ινσουλίνης, επιτρέπουν τη ρύθμιση μεγάλου αριθμού άλλων βιολογικών
λειτουργιών όπως της πρωτεινοσύνθεσης και της κυτταρικής διαφοροποίησης, τουπολλαπλασιασμού, της επιβίωσης και της απόπτωσης. Πέρα όμως από την σηματοδότηση στους περιφερικούς ιστούς, σχετικά πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι αντίστοιχα σηματοδοτικά μονοπάτια λειτουργούν και στα ίδια τα παγκρεατικά β-κύτταρα. Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε στη διερεύνηση αλλοιώσεων των συστατικών του σηματοδοτικού μονοπατιού της ινσουλίνης και
στον συσχετισμό του με τη φυσιολογική ή μη λειτουργία των β-κυττάρων κατά τον διαβήτη τύπου 2 τόσο σε in vitro όσο και σε in vivo μελέτες.
Η “φυσιολογική” πρακτική μεταξύ των bodybuilders που παίρνουν ινσουλίνη είναι να συνδυάσουν το φάρμακο με μια ποσότητα τροφής που περιέχει σάκχαρα για να σταματήσουν να πέφτουν πολύ χαμηλά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Η ινσουλίνη σε συνδυασμό με υδατάνθρακες (αναλογία 4 προς 10) θα προσκολληθεί στα μυϊκά κύτταρα, όπου προκαλεί αντιδράσεις που αυξάνουν την πρωτεϊνική σύνθεση και μειώνουν τη διάσπαση των μυών. Δυστυχώς η ινσουλίνη λειτουργεί και στα λιπώδη κύτταρα με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί στα μυϊκά κύτταρα! Σηματοδοτεί τους υποδοχείς των λιπωδών κυττάρων ώστε να μπορούν να αποθηκευτούν και εκεί τα θρεπτικά συστατικά. Μια αύξηση στην πρόσληψη γλυκόζης προκαλεί στο σώμα να αποθηκεύει περισσότερο σωματικό λίπος.
Όταν τα επίπεδα ινσουλίνης είναι υψηλά, το σώμα προτιμά το γλυκογόνο ως την ενεργειακή του πηγή, ώστε να μην καίει το αποθηκευμένο λίπος για ενέργεια.
Συχνά οι bodybuilders που χρησιμοποιούν ινσουλίνη καταναλώνουν περισσότερους υδατάνθρακες από ό, τι χρειάζεται από το φόβο να γίνουν υπογλυκαιμικοί με αποτέλεσμα να αυξάνουν και την ποσότητα του αποθηκευμένου λίπους. Η υψηλή συγκέντρωση γλυκόζης στο αίμα μπορεί να οδηγήσει στον σχηματισμό προϊόντων προχωρημένης γλυκοζυλίωσης (Advanced Glycation End Products, AGEs) μέσω αντιδράσεων μη-ενζυματικής προσθήκης μορίων γλυκόζης σε ελεύθερα αμινοξέα πρωτεϊνών ή άλλων βιολογικών μακρομορίων.
Η Δεύτερη σκέψη τους είναι το πως να καταφέρουν να “μιμηθούν” με την χρήση ινσουλίνης την προαγωγή της γλυκονεογένεσης, μια μεταβολική διαδικασία που μετατρέπει τα αμινοξέα και τα λιπαρά οξέα σε γλυκόζη, κυρίως στο ήπαρ. Αυτό εάν γίνει διαμέσου μια φυσιολογικής διαδικασίας είναι θεμιτό, όπου έχουμε εξάντληση των αποθεμάτων γλυκογόνου του οργανισμού. [quote]αντίσταση στην ινσουλίνη, μια κατάσταση που εκτός από τους παχύσαρκους εμφανίζεται και στους bodybuilders – χρήστες ινσουλίνης[/quote]
Για να αντισταθμιστεί η έλλειψη επιλέγεται η κατανάλωση υψηλής βιολογικής αξίας πρωτεϊνών και λιπαρών οξέων για το σώμα, εκεί θα αρχίσουν να μετατρέπονται τα αμινοξέα και τα λιπαρά οξέα σε γλυκογόνο για ενέργεια, όπως απαιτείται. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλεόνασμα γλυκογόνου προερχόμενο από παράγωγα στο σύστημα που μπορεί να αποθηκευτεί ως λίπος. Το ίδιο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με μια κετογενετική δίαιτα, αλλά η προσέγγιση με την ινσουλίνη λειτουργεί σχεδόν αμέσως! και για αυτό επιλέγεται μια εξαιρετικά επικίνδυνη τακτική, που οδηγεί σε υπογλυκαιμική κατάσταση ή και σοκ. Πολλά από τα αρνητικά αποτελέσματα της χρόνιας υπεργλυκαιμίας στην φυσιολογία των β-κυττάρων μπορούν να αποδοθούν στην εκτροπή του μεταβολισμού της γλυκόζης προς
εναλλακτικά μεταβολικά μονοπάτια συμπεριλαμβανομένων των μονοπατιών της αυτοοξείδωσης της γλυκόζης, της ενεργοποίησης της πρωτεϊνικής κινάσης C (Protein Kinase C, PKC), του σχηματισμού και γλυκοζυλίωσης μεθυλγλυοξάλης (methylglyoxal), του σχηματισμού σορβιτόλης και του μεταβολισμού της εξοζαμίνης. Όλα τα παραπάνω μονοπάτια καταλήγουν στην αυξημένη παραγωγή ROS και κατά συνέπεια στο
οξειδωτικό στρες. Πέρα όμως από το οξειδωτικό στρες, η διοχέτευση πλεονάσματος μεταβολιτών της γλυκόζης
σε κάποια από τα παραπάνω μονοπάτια μπορεί να συμβάλλει στη δυσλειτουργία των β-κυττάρων και μέσω άλλων μηχανισμών.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό, τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης στο σώμα σε σχέση με τα επίπεδα γλυκόζης αίματος προκαλούν υπερινσουλιναιμία (διαβήτης τύπου 2) και αυτό μπορεί να συμβεί όταν ανεβαίνουν τα επίπεδα ινσουλίνης, και τα κύτταρα του σώματος σταματούν να αντιδρούν στην ινσουλίνη. Αυτή η αντίδραση είναι γνωστή ως αντίσταση στην ινσουλίνη, μια κατάσταση που εκτός από τους παχύσαρκους εμφανίζεται και στους bodybuilders – χρήστες ινσουλίνης, όπου το σώμα μπορεί να αρχίσει να παράγει όλο και λιγότερη ινσουλίνη, πράγμα που σημαίνει ότι το σώμα δεν θα μπορεί να μειώσει στα ενδεδειγμένα επίπεδα το σακχάρο στο αίμα και αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο.
